« بررسی کهن الگوی آرمان شهر در حدیقه الحقیقه سنایی و مثنوی معنوی مولوی »

رویای زندگی بهتر و سرشار از خوشبختی و شادی، دغدغه ی همیشگی انسان بوده است. او بر اساس فطرت الهی خویش پیوسته به این می اندیشیده که چگونه می توان از رنج ها و سختی های حیات رهایی یافت و زندگی را عرصه ی لذت های حقیقی ساخت و همین نوع اندیشه های بشری است که به طرح نظریه ی مدینه فاضله و آرمان شهر منتج می شود.از دیگر سو، متون اصیل عرفانی به عنوان گنجینه های مهم معنوی و اندیشه های ناب اسلامی، در راهنمایی آدمیان به سمت کمال و قرب الهی، با شیوه ای شیرین و پر از ذوق، نقش بسزایی دارند. تار و پود اندیشه های عرفانی، پیوند خورده و اصلاً متشکل از آیات قرآنی و احادیث نبوی است و هم از این رو می توان ناب ترین و پاک ترین تفکرات بشری را در آن ها جُست. هرچند متون عرفانی از قبیل آثاری چون جمهوریت افلاطون یا مدینه ی فاضله ی فارابی نیست که اختصاصاً در زمینه ی مدینه ی فاضله باشد اما به علت صبغه ی کمال پویی و تقرب جویی خود، نهایتاً تجلیگاه آرمان گرایی و آرمان شهر هستند.از همین رو در این تحقیق به بررسی مفهوم آرمان شهر در دو متن نفیس و ارزشمند عرفان اسلامی، یعنی حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه سنایی غزنوی و مثنوی معنوی مولوی پرداخته شده است. شجره ی طیبه ی عرفان اسلامی، سراسر درس خود سازی و انسان سازی است و بررسی طرح اجتماعی این اندیشه های ناب، ضروری می نماید. در این تحقیق با روش کتابخانه ای و تحلیل اطلاعات مطالعه ای، با توجه به مفهوم کهن الگو (با حد تعریف خود) نیز مفهوم آرمان شهر، به تبیین مفاهیم اجتماعی و حتی فردی که عرفای ما با توجه به آن ها در پی ساخت جامعه ای آرمانی هستند، پرداخته شده است